Onze kleine vriendjes zijn al even bij ons vandaan en het gemis is nog ontzettend groot. Op de plek waar de kooi stond is tijdelijk een grote plant neergezet. Een plant die we al hadden en die ik mooi vond, maar waar ik nu een hekel aan begin te krijgen.
Die plant hoort daar niet…daar horen de boefjes te staan. Maar helaas liggen de boefjes buiten in hun eigen grafje in de tuin. En elke dag gluur ik even uit het raam en kijk ik met verdriet naar het grafje. Wat een gemis. Prachtig dat ze samen zijn, maar wat ik vooral verschrikkelijk vind is los van het gemis, dat Binky helemaal alleen is gestorven. Binky was er voor Billy tot het eind, maar niemand was er voor Binky en dat breekt mijn hart misschien nog wel het meest. Meerdere keren op de dag bekijk ik die plant. Wanneer het zonnetje volop de kamer binnen schijnt en ik kijk wat er aan de hand is en waarom ik de boefjes niet hoor fluiten in het zonnetje…Ohja, er staat een plant nu en die fluit niet. Wanneer de kinderen al het speelgoed weer door de kamer rollen en ik bang ben dat er een nep mandarijn voor de kooi ligt waar de boefjes zo bang voor waren. Ik heb nog steeds de neiging om het meteen weer op te ruimen, maar de boefjes zijn er niet meer en ik zie het niet snel gebeuren dat die plant in de stress schiet van een stukje nepfruit. Wanneer we weg gaan en ik mij bij de kamerdeur omdraai en “tot straks jongens” wil zeggen en weer wordt geconfronteerd dat die plant het niet interesseert of we nou thuis zijn of weg. En elke avond wil ik nog steeds “slaap lekker jongens. Tot morgen” zeggen. Soms zeg ik het nog wel eens echt tot ik mij weer realiseer dat de boefjes er niet meer zijn. En soms kan ik mij op tijd inhouden om dan naar de gang te lopen en nog even voor de voordeur te blijven staan en het daar alsnog in gedachten te zeggen terwijl ik naar het grafje kijk. Alle avonden dat ik op de bank zit is het stil in huis. Ookal staat de tv aan, evengoed is het stil. Ik hoorde normaal zoveel geluidjes uit de kooi komen. Gerommel op de grond, het schommeltje dat bewoog, de boefjes die zaten te eten of een slokje water dronken, of de zachte piepjes als ze elkaar zaten te kriebelen. Of het geruzie dat ze samen konden, want het blijven wel Love Birds en niet alles was altijd koek en ei. En nu is het stil naast mij. Oorverdovend stil. Ik kan er nog niet aan wennen. De eerste stappen naar een nieuwe inrichting zijn gezet. Ons 1e item is iets dat ik super mooi vind, super blij mee ben, maar liever niet had gehad. Het is een mooie foto van de boefjes met de jaartallen erop. Ze kwamen bij ons in 2010 en verlieten ons in 2020. Onze lieve kleine boefjes. Vereerd voel ik mij dat ze tien jaar bij ons zijn geweest en nu voor altijd op onze keukenmuur mogen hangen. Onze oudste dochter heeft inmiddels ook een dennenappeltje bij het grafje gelegd. Ze dacht dat Binky en Billy dat wel leuk zouden vinden. En ze zei dat we ze nooit hoeven te missen omdat ze nu sterretjes zijn en we alleen maar omhoog hoeven te kijken naar de 2 sterretjes die het helderst schijnen. Dag lieve boefjes. Blijf vooral daar boven stralen. Ik zal elke dag omhoog kijken.
Terug naar het nieuwsoverzicht
