Vanmorgen lag het ei dat stuk was, nog altijd net zo stuk tussen de andere…Ik twijfelde een beetje of er nog wel leven in het ei zat.
Ik heb het ei opgepakt en gekeken of ik het zag bewegen door het vliesje heen. Na lang staren leek het wel of de kleine al dood was. Er bewoog niks.
Ik heb geprobeerd het vliesje door te prikken, maar toen ik dat deed kwam er luid gepiep uit het ei. Dat is een mooi geluid om te horen zo vroeg in de ochtend. De kleine leefde dus nog!
Ik ben geen voorstander van kleintjes helpen. Als hij/zij sterk genoeg is dan overleeft het. Is het te zwak, dan gaat het dood. Dat is de natuur. Maar als ik het kan helpen om geboren te worden, dan doe ik dat en na de geboorte is de rest aan mama Billy. Ik heb voor de kleine een klein begin gemaakt en het vliesje een klein stukje doorgescheurd. Daarna ben ik naar mijn werk gegaan in de hoop dat de kleine in die tussentijd zelf de mogelijkheid zou vinden om uit het ei te komen.
De uren kropen voorbij, de brug stond open, alle stoplichten op rood en nog een file ook…je kent het wel. Je wilt naar huis en alles en iedereen lijkt je in de weg te staan om inderdaad snel thuis te komen. Eenmaal thuis was er een flinke teleurstelling. De kleine was nog niet uit het ei en lag met het open stukje naar beneden gerold….Ik heb weer het eitje opgepakt en nog altijd leefde de kleine! Ik heb vanmiddag wel de knoop doorgehakt en het kleintje helemaal uit het ei gehaald. Nu is het spannend. Mama Billy moet de kleine gaan voeren, anders zal de kleine het niet halen. Aan het geschreeuw van de kleine zal het niet liggen. Hij/zij laat goed van zich horen. Na een half uurtje lag de kleine al weer onder de andere…Ik heb de kleintjes gewogen en op de foto gezet en de kleinste weer zichtbaar voor mama Billy gelegd in de hoop dat ze echt gaat voeren. Ik durf nog niet te zeggen dat het een aflopende zaak is, maar heel veel vertrouwen heb ik er ook niet in. We wachten het rustig af en duimen dat mama Billy de kleine een kans geeft.
